Mont Ventoux

Het laatste verhaal is alweer een flink aantal weekjes geleden. En ik moet zeggen mijn berichten over de lente hier waren misschien wat voorbarig. De weergoden hebben de bewoners van Montpellier begin deze maand nog even verast met 20 cm sneeuw. Ik was net zo verrast als de locals hier want deze hoeveelheid sneeuw was in 11 jaar niet meer voorgekomen de laatste keer dat het hier in maart sneeuwde was in de jaren zestig van de vorige eeuw. De jas kon dus weer even aan en de pilsjes moesten weer even binnen opgedronken worden. De weken daarna krabbelden de temperaturen weer terug omhoog naar de gebruikelijke waardes van rond de 20 graden. Verder vermaak ik me nog steeds prima hier. Heb naast de fransozen van mijn stage de laatste maand ook aardig wat Erasmus studenten leren kennen. Altijd leuk om met andere buitenlanders over de eigenaardigheden van de fransen te ouwehoeren.

Maar deze keer toch weer een verhaal over fietsen
Na alle mooie klimmetjes in de buurt van Montpellier te hebben gehad wilde ik er wel eens een klim doen die bekend is van de Tour de France. Dus stond afgelopen weekend de Mont Ventoux in de planning. Deze berg is bekend van grote titanengevechten tussen wielrenners als Armstrong, Pantani en Virenque en word gezien als een van de zwaarste beklimming uit de historie van de Tour de France. Als de Tour er niet is word deze berg vooral druk bezocht door mannen van middelbare leeftijd die hier in het diepst van hun midlife crisis nog proberen hun mannelijkheid te bewijzen. Met jaarlijks een fiks aantal dodelijke hartaanvallen tot gevolg.

Ik besluit de zaterdagavond de Montpellierse kroegen eens een keer te laten voor wat ze zijn en stap zondagochtend vroeg in de trein richting Avignon. Rustig naarbuiten turend geniet ik van het mediterrane landschap. Nadat de trein Nîmes (bekend van de spijkerbroeken; denim = de nîmes) is gepasseerd en het Rhônedal heeft bereikt zie ik ‘m in de verte liggen. Als een Kilimanjaro boven de steppe doemt de Ventoux hier op boven de vlaktes gevuld met wijnranken en olijfbomen. Vanaf hier is het zeker nog honderd kilometer tot de voet en een licht gevoel van angst kruipt bij me naar boven. Ik zie de top, compleet wit met sneeuw, met wat kleine wolkjes rondom en realiseer me dat dit een machtige berg is. Aangekomen in Avignon vult de berg inmiddels een aanzienlijk deel van de oostelijke horizon. Ik eet een banaan, stap op mijn fiets en weet dat ik na 40 kilometer warmdraaien en de voet zal zijn.
Vanuit een pittoresk wijndorpje, genaamd Bédoin, begint de klim rustig. Links en rechts zie ik wijnranken en de temperatuur is warmer dan aangenaam. Mijn fietshemdje vult zich langzaam met zweet als ik het bos nader. (Het bos is het meest gevreesde stuk van de klim met percentages tussen de 10% en 12% voor zo’n 10 kilometer lang). Het is opvallend rustig op de klim. Na twee kilometers in het bos begin ik erg af te zien, de weg is verrekte steil en een goed ritme vinden lukt me niet. Stoempen maar dus. Een paar kilometer verder zie ik dan eindelijk wat andere fietsers, deze kerels hebben het duidelijk ook zwaar want ze lopen een stukje. Op het moment dat ik voorbij kom probeert de voorste van de drie op zijn fiets te stappen. Maar hij heeft wat moeite met de steilheid en zijn klikpedalen want deze arme dude valt met fiets en al in de berm. Ik groet nog wel als ik voorbij fiets maar er word weinig aandacht aan me besteed. Ik zit nu op het steilste stuk van de klim en voel een lichte duizeling, er gaat duidelijk meer zuurstof naar mijn benen dan naar mijn hoofd concludeer ik met met het deel van mijn hersenen wat nog wel bloed krijgt. Dat geld duidelijk niet meer voor mijn ogen want die kijken allebei een andere kant uit. Na zo’n 7 kilometer bos heb ik de steilste stukken in het bos gehad en langzaam herstel ik iets, versnellen zit er echter niet meer in, naar de top is het voornaamste doel nu.

Terwijl ik een combinatie van haarspeldbochten neem hoor ik een suizend geluid. Zal wel weer het zuurstofgebrek zijn denk ik totdat ik drie gasten op een streetluge (check link http://www.youtube.com/watch?v=ethHayOXs5Y) door de bocht zie komen! Shit… zo wil ik ook afdalen straks. Ik steek geef de dudes een glimlach en steek mijn duim omhoog. Langzaam worden de bomen kleiner en de eerste sneeuw ligt al in hoopjes naast weg, nog even en ik kom in het maanlandschap.

Het maandlanschap is dat deel van de berg wat boven de boomgrens ligt, vanwege de zeer vijandige klimaatsomstandigheden hier (in de winter extreem koud wint en zomer’s hitte, wind en door de hoogte) groeit hier helemaal niets, zelfs geen gras. Met als gevolg een omgeving van losse wit-bruine stenen wat nog het meest doet denken aan de maan.

Als ik er aankom is van het gebruikelijke mont Ventoux maandlandschap is echter nog weinig sprake, het landschap boven de boomgrens doet meer denken aan de Zuidpool dan aan de maan. Sneeuw ligt metershoog langs de weg en ik stop even bij een skilift om een shirtje met lange mouwen aan te trekken. De laatste 6 kilometer zijn beduidend minder stijl maar kunnen door de wind en de hoogte zeker zo zwaar zijn als de stukken in het bos. Ook nu staat er een stevige wind die zich heeft vermengt met stuifsneeuw.

Op 4 kilometer onder de top stuit ik op een slagboom (Col fermée staat op het bord ernaast, shit!). De weg is echter nog steeds sneeuwvrij dus ik kruip eronderdoor en vervolg mijn weg. Met 7 à 8% zijn deze stukken goed te doen. Het is echter na elke bocht dat de wind een verandering voor me in petto heeft. De gevoelstemperatuur wisselt dan van frisjes tot extreme koude. Op 2 kilometer van de top begint ik wat sneeuw op de weg te zien een paar bochten verder is compleet fini! Kut! Hier kan ik echt niet verder. Mijn poging strand op precies 1,3 kilometer van de top… na één uur en veertig minuten zwaar afzien keer ik om met de top binnen handbereik. Ik daal een stuk af en stop bij een berghut voor crêpes en wat warme drank. Het gevoel in mijn vingers en tenen komt weer terug, eerst met een vervelend tinteling, daarna met een aangenaam gloeiend gevoel. Ik begin zin te krijgen in de afdaling :)
De afdaling van de mont ventoux is er eentje naar mijn hart. Nauwelijks vertragende haarspeldbochten of saaie rechte stukken maar eerder een aaneenrijging van vloeiende bochtencombinaties. Terwijl ik me naar beneden stort denk ik aan de streetlugers die ik op de heenweg zag. Met de minuut voel ik de temperatuur stijgen en een dikke tien minuten later sta ik weer tussen de wijnranken. Trek mijn shirt uit en in het dorpje zoek ik een terrasje in de zon en bestel een groot glas bier. Als ik over mijn linkschouder kijk zie ik de top en kan ik me moeilijk voorstellen dat ik vijftien minuten eerder nog stond te koukleumen in de sneeuw!

ciao