Lente in Montpellier en Engels

Het leven is goed hier in Montpellier. De sinds een paar weken is hier namelijk de lente al begonnen. De terrassen zit nog voller dan anders, mijn gezicht is inmiddels een aantal tinten bruiner, sfeervolle pleintjes zijn in vol zonlicht nog mooier en de franse meisjes hebben massaal besloten zich in stijlvolle rokjes te verhullen.

Nadat ik de afgelopen weken wat mensen op de bezoek heb gehad (wat tot veel feestvreugde en een enkel kroegverbod heeft geleid) is voor mij deze week de harde realiteit van de lange stagedagen weer begonnen. Tot laat door een microscoop naar voorbijstromende T-cellen kijken en dan maar hopen dat ze besluiten te af te remmen om zich te hechten op een zacht bedje epitheelcellen. Ondanks dat mijn gedachten hierbij geregeld afdwalen naar de eerder vermelde met smaak ingepakte billetjes die ik hier op straat zie lopen zijn de eerste resultaten van mijn experimenten goed en begint zelfs mijn verslag al langzaam vorm te krijgen. Ik zal jullie nu niet gaan vervelen met de technische details van mijn stage, een andere keer misschien, nee ik heb dit keer heb een verhaal over het Engels van de gemiddelde fransman op papier gezet.

Tijdens mijn tijd in Parijs kwam ik er al achter dat de gemiddelde fransman net zoveel kennis van de Engelse taal heeft dan van het West-Samoaans. In de Parijse metro is de meest voorkomende reclame-poster dan ook ter promotie van een Engelse cursus (learn wall street english). Dat loont natuurlijk alleen als bijna niemand Engels kan praten.

Een van mijn vrienden uit mijn tijd in Parijs wees me erop dat naarmate je verder zuidelijk komt in Frankrijk de kennis van de Engels taal zelfs nog verder afneemt. Veel zuidelijker dan Montpellier is bijna niet mogelijk want dan zit je in Spanje (of in de zee, maar dat praat zowiso lastig). En ik moet hem toch gelijk geven. Zo bezocht ik in het begin van mijn stagetijd de balie voor internationale studenten aan de universiteit van Montpellier. Ik had op internet gezien dat er een aantal gave activiteiten werden georganiseerd en ik wilde wel wat meer weten. In het Frans vroeg ik de beste mevrouw of ze ook Engels sprak en je voelt het al aankomen… er werd onzeker nee geschud en dat terwijl het toch echt om de balie voor INTERNATIONALE studenten ging, voor mij als Wageninger is zoiets toch moeilijk te bevatten. Toen ze me vervolgens vertelde dat ik ook niet heb mee kon doen aan de activiteiten omdat ik niet stond ingeschreven bij de universiteit heb ik haar (naar goed Frans gebruik!) buiten gehoorafstand al mompelend een aantal nare dingen toegewenst!

Als je doen toch een fransman tegen het lijf loopt die de moeite heeft genomen zich het Engels machtig te maken, dan is het nog steeds lastig communiceren. Zo’n 95% van de fransozen heeft namelijk een genetische afwijking die de correcte uitspraak van het Engels onmogelijk maakt. Hij heeft minder moeite om twee benen in de nek te leggen dan een fatsoenlijk H uit te kunnen spreken. Het verschil tussen angry en hungry kunnen ze bijvoorbeeld niet maken en ik maar denken dat ze allemaal boos zijn rond lunchtijd. Om hier wat aan te doen zijn wekelijkse presentaties die ik op mijn stage bijwoon waarin de phd studenten over hun onderwerp vertellen verplicht in het Engels, helaas zijn ze voor mij niet te volgen omdat het Frenglish niet te verstaan is. Gelukkig is mijn Frans hier met sprongen vooruit gegaan waardoor ik de switch naar Frans die altijd na drie zinnen ook inmiddels ook voor mij het een en ander verduidelijkt.

Op dit soort momenten prijs ik mezelf gelukkig Nederlander te zijn, goed onderwijs, films en series in de originele taal hebben ervoor gezorgd dat we allemaal zonder problemen Engels praten. Voor ons is dat vanzelfsprekend maar dit geld nog zeker niet voor de rest van Europa.

Ciao Wouter