Feria D'Arles

Afgelopen weekend heb ik de Feria in Arles bezocht. Arles is een plaatsje niet al te ver van Montpellier met een rijke geschiedenis; de Romeinen bouwden er een arena, in de middeleeuwen was het een belangrijk handelscentrum en schilder Vincent van Gogh bracht er het grootste deel van zijn leven door. Jaarlijks staat het stadje met Pasen in het teken van de Feria; Een festival met muziek, tentoonstelling, drinken en vooral met stieren.

Nadat ik ’s ochtend met de club Erasmus studenten een middeleeuws kasteel had bezocht kwam de bus aan in Arles. Samen met twee Canadezen had ik een kaartje gereserveerd voor de ‘Corrida’. Snel lopen we door de middeleeuwse straatjes om op tijd bij de arena te zijn. Rondom de Romeinse arena is het inmiddels al een drukte van belang. Het is hier duidelijk dat het stierenvechten niet alleen in Spanje maar ook in het zuiden van Frankrijk een grote populariteit geniet. De morele bezwaren die in bijna heel europa de overhand hebben lijken hier nog grotendeels afwezig te zijn. We nemen plaats in helemaal bovenaan in de nok de van arena waar een fikse wind zorgt voor een gevoeltemperatuur ver beneden de gemiddelde Zuid-Franse waardes. Gelukkig heeft een van de Canadezen eraan gedacht om een goede fles “verwarmde” drank mee te nemen.

De stieren worden door middel van een loting aan de matador gekoppeld en zijn met naam en gewicht in het programmaboekje beschreven. Onder luid gejoel verschijnt de eerste stier in de arena, de 6 jaar oude stier van 580 kilo zwaar rent luid snuivend de paarse lapjes tegemoet terwijl de verschillende fases van het gevecht worden ingeleid door de lokale fanfare. Als een waar dweilorkest beginnen ze te spelen en in het koperwerk weerspiegelen de bogen van de Romeinse arena. Er volgen delen waarbij de stier op verschillende manieren word bevochten. Hij krijgt eerst wat tandenstokers in zijn nek en er komen zelfs paarden aan te pas.

Dan verschijnt de eerste matador, gekleed in een glinsterend geelgroen gekleurd pak met lange roze sokken, gebruikt hij zijn rode doek om de inmiddels redelijk gehavende stier uit te dagen. Om hem vervolgens met sierlijke bewegingen te weer ontwijken. Met een surplus aan Zuid-Europees macho gedrag maakt hij met een lang mes een einde aan de stier waarna hij met het oor van de stier in zijn hand de piste verlaat. Er volgen nog vijf stieren die in totaal door drie matadors worden bevochten. Na afloop verlaten we de arena en realiseer ik me dat ik over dezelfde stenen loop als de Romeinen die hier tweeduizend jaar geleden naar ‘hun gladiatoren’ hebben gekeken. Best een bijzondere ervaring.

De straten van het Zuid-Franse stadje zijn in de tussentijd volgelopen en het bier vloeit er rijkelijk. We gaan op zoek naar de andere Erasmus studenten en begeven ons naar het volgende spektakel; Het “ lâcher de taureau’’ oftewel het loslaten van de stieren door de straten van het stadje. De straten zijn afgezet met een soort dranghekken van speciaal design, waar wel mensen maar geen stieren door heen kunnen. Onder begeleiding van een groep ruiters op witte Camargue paarden worden de dertig stieren door de straten geleid. In de verte zie ik het gebeuren aankomen en de lokale pubers, allemaal gekleed met een rood sjaaltje om de nek, worden gek van enthousiasme. Vergleken met de grote witte paarden hebben de stieren helaas een wat bescheiden formaat maar het zijn toch nog altijd wel flinke biefstukken. Ik kan het niet laten en besluit een stuk mee te rennen, samen met een groepje van zo’n tien vijftienjarigen hebben we een stier vast een drukken hem tegen de grond, wow… Terwijl ik de kudde weer verder zie razen veeg ik het stof van m’n leren jack af en begeef me terug naar het café. Best gaaf denk ik, al nippend aan de pastis, maar ik kan me voorstellen dat het voor de lokale pubers het hoogtepunt van het jaar is. Eerst wat biertjes drinken en dan stoer doen tussen de stieren, daar kan geen carnaval of kermis tegenop bedenk ik me. en ik stel me een jeugd voor in Arles in plaats van Venray.

Het word nog een lange en gezellig avond voordat de bus weer terug naar Montpellier vertrekt. We bezoeken een café wat de stamkroeg was van Vincent van Gogh en vermaken ons prima in de smalle straatjes met de vele kroegen.

Ciao


PS: Stierenvechten is onderwerp van veel discussie. Ik heb bewust geen moreel oordeel over het stierenvechten aan mijn verhaal toegevoegd, maar heb het geheel geprobeerd te beschrijven zoals het op mij overkwam.