Eerste Col

Zondag 24 januari,

Vandaag heb ik de eerste serieuze col beklommen. Zo’n 40 kilometer ten noorden van Montpellier beginnen de Cevennen, een van de meest dunbevolkte en onherbergzame gebieden van Frankrijk. Verder is het er behoorlijk bergachtig met toppen rond de 1500 meter. Tot een paar honderd jaar geleden durfde er eigenlijk nog niemand heen. Dus leuk om eens een tochtje te gaan maken dacht ik. Het weer was niet al te best, bietje regen en maar een graadje of 8, maar ik liet me daar natuurlijk niet door tegenhouden. Na een redelijk vlakke aanloop vanuit Montpellier kwam aan in plaatsje met de wat vreemde naam, Saint-Hyppolyte du Fort, ik zag nergens een fort maar kan me voorstellen dat dit in de zomer een pittoresk dorp moet zijn (twee sterren voor bezienswaardigheid in mijn michelin gids). In de winterregen kwam het dorp met al zijn kale platanen en een horizon van dreigende bergen op mij nogal spookachtig op mij over.

Eh…. Dreigende bergen…. Verrek, :) daar kwam ik voor! Ik pak mijn kaart erbij en zie dat er vanuit het dorp een mooie col begint; de Col de Bantarde, niet bepaald bekend uit de tour de france dus ik heb geen idee wat ik kan verwachten. Ik begin rustig, het bier van vrijdag avond zit nog een beetje in mijn lichaam en het gaat goed gestaag omhoog. Nadat ik lekker een tijdje aan het klimmen ben begin ik de beentjes te voelen, juist op dat moment kom eindelijk eens iemand tegen. Hij stap uit zijn auto en ik zeg ‘bonjour’, hij groet vriendelijk terug en als ik hem net voorbij fiets roept ie nog even, ‘bonne chance!’

bonne chance?? denk ik. Ik ben dus nog maar aan de voet realiseer ik me terwijl ik eigenlijk hoopte dat de top al inzicht was. Zo’n 6 kilometer afzien later komt dan toch eindelijk de top. Ondanks de sneeuwpakketjes langs de weg voel ik geen kou. Sterker nog terwijl ik boven zit bij te komen slaat de damp van me af en deze voegt zich bij de rest van de mist die deze bergtop in nevelen verhult. Ik eet wat en geniet van de complete stilte op deze plek voordat ik me klaar maak voor de afdaling.

Het afdalen van bergen geeft bij mij altijd een geweldig gevoel. Of dit nu is op een fiets op ski’s of op een MTB maakt niet uit maar op zo’n momenten voel ik me intens gelukkig. Op de de ski’s mag ik dan ook altijd graag een piste ‘strepen’ (mooie term trouwens). Dit was nu dan ook niet veel anders. Met een suizende wind langs mijn oren veranderde de grimas van beklimming snel in een glimlach. Helaas moest ik me wel een beetje beheersen want de weg was nat en op een aantal plaatsen niet veel breder dan een fietspad. Maar alle pijn in de benen verdween bij het geweldige gevoel van een perfect aangesneden bocht. Langs een blauwgroen gekleurde rivier vervolg ik mijn weg terug richting kust en kom een paar uurtjes later weer aan in Montpellier.

Ciao