Dwars door Frankrijk

In Luik ben ik de trein uitgestapt, om de laatste kilometers in mijn inmiddels vertrouwde fietshouding naar de Nederlandse grens te overbruggen. Heerlijk om na vijf uur trein weer even de benen te strekken maar tegelijkertijd onaangenaam omdat in mijn bovenbenen de pijn van vijf dagen afzien nog niet verdwenen was. Op het moment dat ik de Nederlandse grens passeer en Maastricht binnen rijd zie ik een frietkraam. Ik stop en bestel vijf kroketten. :)

Ik ben weer in Nederland en heb mijn tocht Montpellier-Parijs in vijf dagen afgelegd, Momenten was het afzien, andere momenten werd ik beloond met de meest mooie uitzichten; van verlaten hoogvlaktes tot middeleeuwse dorpjes, over rustige landwegen of tussen voorbijrazende vrachtwagens, over bergtoppen in een snijdend koude wind of tussen eeuwige graanvelden met een walmende hitte. Nooit eerder heb ik in vijf dagen zoveel verschillende indrukken gehad. Een korte sfeerimpressie volgt:

Aan het einde van de eerste dag beklim ik een beklim ik een berg, de wolken en de koude wind vormen een sterk contrast met de mediterrane hitte van de rest van die dag, op de top kijk ik voor me uit en zie een landschap wat meer aan op Oostenrijk dan op Zuid-Frankrijk lijkt, valleien bebost met sparren en het donkere wolkenpak verklaart de overheersende groene kleur hier. Als ik achterom kijk zie ik de rivier Tarn, de zon en laag struikgewas ; het landschap waar ik zo aan gewend was geraakt. Ook zie ik de Cevennen achter me liggen met alle toppen die ik over moest, nergens was ik er alleen want altijd was er de stevige noordenwind die me de komende dagen niet meer zou verlaten. Na de afdeling kom ik aan in de hoofdstad van het minst bevolkte departement van Frankrijk(Mende, Lozere). Hier blijf ik vanavond. Het contrast met Montpellier kan niet groter, het complete aanbod aan restaurants bestaat uit een chinees en een kebab-tent, zelfs mijn geboorteplaats Venray is een bruisende metropool vergeleken met dit oord. Ik kies trouwens voor de kebab tent.

Als ik de tweede dag in de buurt van Clermont-Ferrand kom word het weer wat drukker op de weg, tijdens de dag heb ik vooral verlaten hoogvlaktes gezien, het landschap met zijn besneeuwde toppen was indrukwekkend maar de kille noorderwind zorgde dat ik er niet echt van kon genieten. Aan het einde van de dag zie ik de vulkanen van de Auvergne, ik vind een slaapplaats en weet wat er morgen wacht; de Puy de Dôme.
Een klein col tussen de vulkanen om op te warmen die ochtend, in de stad nog een bakje koffie en het begint… Tussen de villa’s en Casino’s verlaat ik Clermont-Ferrand, hier woont de upper-class van deze stad die vooral bekend is vanwege de Michelin fabrieken. Het is al een stevige klim naar de voet van de berg en ik begrijp waarom de villa’s hier staan, de omgeving is prachtig. Ik kom op een vlak stuk en zie de berg voor me liggen (check foto). Deze beklimming is al meer dan 20 jaar niet meer in de Tour de France opgenomen, niet omdat de organisatie het niet wil, maar omdat natuurbeschermers een eventuele aankomst blokkeren. Ergens begrijp ik waarom want het is hier werkelijk schitterend. Aan de voet blijkt de klim te zijn afgesloten met een dikke slagboom, maar zoals gebruikelijk laat ik mij daar niet door afschrikken. Ik vraag voor de zekerheid een local hoe het ermee zit. Er word een toeristentreintje naar de top gebouwd en tot die tijd mag er niemand naar boven, maar ze zijn nog niet begonnen met werken dus eigenlijk kon ik wel gewoon naar boven volgens haar. Dat laat ik mij geen twee keer zeggen, vanaf meter één is het verschrikkelijk steil, onophoudend 12% en ik weet dat dit tot de top niet veranderd, links zie ik een diep gat en in de verte de andere vulkanen van de Auvergne, rechts zie ik een steile wand met almaar minder begroeiing. Geen haarspeldbochten in deze klim, nee slechts een flauwe bocht rechtsaf die 5 kilometer langs is (foto). Vlakbij de top voegt de wandelroute zich naast de weg en ik word aangemoedigd door een schoolklasje. “vous êtes courageux monsieur” hoor ik een van de koters zeggen. Na de afdaling verlaat ik al snel het vulkaanlandschap en rol gestaag langs een rivier het centraal massief uit. Tot aan parijs volgen nu uitgestrekte graanvelden met lange rechte wegen. De bedwelmende hitte hier veranderd het einde van de weg in een spiegel met daarboven een golvende lucht, de zon brand op mijn bezwete lichaam en tot aan parijs is elk dorp voor mij een oase waar een koude fles bronwater me weer motivatie geeft voor de volgende 40 kilometer tussen het graan!

Dit was echt het laatste verhaaltje, bedankt voor al jullie leuke reacties!

Ciao Wouter